مدح و ولادت امام زمان عجل الله تعالی فرجه
امشب دل بـیـدارم دارد سحـری دیـگـر وز زمـزمه ام بر دل مـانـد اثـری دیگـر در سامره می بینم قـرص قـمری دیگـر وز بیت ولا بـر لب دارم خبـری دیگـر از نسل عــلی آمـد خـیـرالـبشری دیگـر یــا آمــنــه آورده پــیـغـامــبـری دیـگـر طـوبـا ثـمــر آورده سیـنـا شـجـر آورده چشم همگان روشن نرجس پسـر آورده من رحمت بی حـد را در سامره می بینم من خُـلـد مخــلّـد را در سـامـره می بـینم من جـلـوۀ سـرمـد را در سامره می بینم من عـبـد مـؤیّـد را در سـامـره می بـیـنم من طلعـت احمد را در سـامـره می بینم من حُـسن محـمّـد را در سـامره می بینم ای منتظران خیزید با خصم در آویـزید در مقـدم مهدی گـل از پـارۀ دل ریـزید ای گـمشده پیـدا شو پیـدایش حق را بین آئـیـنه شـو و آنـگـه آئــیـنـۀ یـکـتـا بـیـن رخسار دو صد یوسف در آن رخ زیبا بین بـالای دو صد آدم در آن قـد و بـالا بین هـم نـوحِ پـیـمـبـر را در دامن دریـا بین هم موسی عمران را در وادی سینا بین در یک رخ زیبا بین خوبان دو عالم را خـوبان دو عـالم نه؛ پـیغـمـبر خـاتـم را امشب من ودل گشتیم درکوی گل نرگس بـر گِرد گـل روی دلـجـوی گـل نرگس خُلق نبوی دیـدیم در خـوی گـل نـرگس خوردیم شراب نور از جوی گل نرگس تا روی خدا دیدیم در روی گـل نـرگس دل گشته بهـشت گل از بوی گل نرگس ای دسـته گـل نـرگـس از مات سلام الله ای زینت هر مجـلـس از مات سـلام الله پیوسته درود از ما بر نرجس و مولودش بر نرجس ومولودش بر مهدی موعودش بر مهدی موعودش بر حجّت معبـودش برحجّت معبودش برمقصد و مقصودش برمقصد و مقصودش بر سیرت محمودش برسیرت محمودش لطف و کرم وجودش لطف وکرم و جودش حکم وسخن و عزمش حکم و سخـن و عزمش تیغ و عَلَم و رزمش مهـر رخ دلجـویش هـنگـام سحـر تـابید روشن تر و زیباتر از قـرص قـمر تابید از قلب ملک سر زد در چشم بشر تابید گـفـتی یَـم هــستی را پاکـیـزه گهـر تابید چون شعله به کوه طور از شاخ شجرتابید هنگــام طلوع فجــر بر دست پـدر تابید در طلـعـت او دیـدنـد آئـیــنـۀ احـمــد را مانـند عــلی می خـواند قـرآن محـمّـد را اوّل سخن توحـیـد از خـالق اکـبـر گفت هم حمد الهی کرد هم وصف پیمبر گفت هم آیۀ قرآن خواند هم مدحت حیدر گفت هم نام امامان را تا خویش سراسر گفت از ظاهر و باطن گفت از اوّل و آخر گفت آنگــه به زبـان دل آن حجّت داور گفت من شاهد و مشهودم من حجّت معبـودم من مقصد و مقصودم من مهدی موعودم من طـوطـی گـویـای گـلـزار شهـیـدانـم من روشــنی چـشـم بــیــدار شــهـیـدانـم من آیــنـۀ ســرخ رخــسـار شــهــیـدانـم مـن مـحـیـی ایـثـار و آثــار شـهــیــدانـم من وارث مـظلـوم انــصـار شــهـیـدانـم من مــنـتــقـم خـون سـالار شــهــیــدانـم گلواژۀ جاء الحـق بر دست جهـانگـیـرم نـقش زهـق الباطل بـر تیـغـۀ شمـشیـرم حق وعده به من داده تا ملک جهان گیرم بر دوست امان بخشم از خصم امان گیرم مهرآرم و خشم آرم جان بخشم و جان گیرم یـار هـمگـان بـاشـم داد هــمگـان گـیـرم در سلک شبان آیم در کعـبه مکان گیرم حلــقـوم ستمگر را در پنجۀ چنان گیرم تا نقش زمین گردد اهـریمن خود کـامی وز ظلم و ستـم هـرگز بـاقـی نبود نامی ای روی تو نادیده دل بـرده ز دلـداران ای کـار تو پــنهانی یـاری ز همه یاران بشکفته دل از نامت چون لاله که در باران از جـام تو لاّیت سـر مستـی هـوشیاران بـاز آ که بـرانـدازی بـنـیـاد ستـمکـاران با تیغ تو ریزد خون از سینۀ خونخواران خورشید رخت در ابر پوشیده چرا مهدی ای کعبۀ دل رویت از کعبــه درآ مهـدی ای با همگان مونس ای در همه جا تنها ای بی تو ز خـونِ دل دریـا شده دامن ها تا چند زمـام دین در سلـطـۀ رهــزن هـا تا چند جهان لبریز از گریه و شیـون ها تا چـند خـزان حاکـم در دامن گـلـشن ها تا چـنـد بُـوَد قــرآن بـر نـیـزۀ دشـمـن ها ای نالۀ مظلومان در گـوش تو یا مهدی ای پــرچــم ثارالله بر دوش تو یا مهدی بـاز آی که بنـمـائـی بر ما رخ زیـبـا را بازآ که کنی از عدل پُر عرصۀ دنیا را باز آ که همه بیـنـند آن روی دل آرا را باز آ که کـنـی پـیـدا دو گـمـشــدۀ مـا را هم تربت محسن را هم تربت زهـرا را حیف است نبیند عبد رخسار تو مولا را من «میثم» این کویم اوصاف تو را گویم اوصاف تو را گویم تا وصل تو را جویم |